Category Het Reisverslag Van Vesper Froust

☙ Sybyl Rodes, Barend’s Bron

In gemeenschappen doorheen De Unie worden vandaag rond valavond bloemen neergelegd bij de lokale bibliotheek gevolgd door een kort gebed of herdenkingsfrase.
Dit wordt gedaan ter nagedachtenis van Vesper Froust, een schrandere knaap die doorheen zijn korte leven de status van volksheld verwierf.
Hij zou de rondtrekkende Karavaan, hoewel niet heel erg populair, hebben voorzien van raad en daad, alsook zijn eigen leven opgeofferd voor hun welzijn.

De verhalen die ons over hem bereiken zijn even divers en soms paradoxaal als de Bloedbaaise zee diep is, maar de jongeman liet duidelijk weinig harten ongemoeid.
Het verrast de redactie dan ook dat op de plaats van zijn overlijden, de roemrijke Universiteit, deze praktijken niet lijken te bestaan...

Dag 35?

Striemende regen. We trekken wanhopig verder. De drums klinken nu ook overdag, overal rondom ons. Geen slaap meer. Zijn we de richting kwijt? Trekken we nog oostelijk?

Dag ??

Een vreselijke brul in het woud… gevolgd door wild gejoel en gezang. Aturi sta ons bij. De Faun. Ze hebben zich achter hem geschaard…

Dag 38

We bereiden ons voor. De drums naderen, we worden gedreven, zoveel is duidelijk. Rotspartijen steken hun verraderlijke kop op onder onze laarzen, en we zijn genoodzaakt de loop van een kleine stroom te volgen. Onze verkenners claimen dat er licht is in de verte, wellicht een nederzetting. Te klein om Etzuan te zijn, als we de verhalen over die plek mogen geloven tenminste. Maar beter dan onze vijand confronteren in het woud waar zij elke boom kennen...

Dag 30

Het houthakkerspad was tenminste iets. Dit woud is… duister komt niet dichtbij wat ik wil zeggen. Het is stil. Te stil. Vreemde markeringen op de bomen, die zelfs Gespleten Hoef niet herkent. Het bladerdak is haast volledig gesloten, zonlicht is er niet hier beneden. Geen Baru. Geen insecten. Enkel de stenige ondergrond, de oude verwrongen bomen, en dat zachte geritsel ’s nachts. Aturi, heb genade.

Dag 31

We zijn niet alleen. Verkenners vonden voetsporen. Ti’Aturi volgen ons, schaduwen ons. Het terrein wordt ruwer, de ondergrond heuvelachtiger. Waar zijn alle dieren…?

Dag 32

Weinig slaap. Drums in het woud. Oorlogsgezangen. Ze blijven op een afstand, maar hoe lang nog? We zien niks door het dichte gebladerte.

Dag 33

Verkenners vonden oude sporen...

Dag 23

Eikhart! Het was even spannend, deze mensen zijn al een tijd deel van Barend’s Unie, en het arriveren van een zwaarbewapende grote groep als deze zorgde voor een gespannen onthaal voor een gesloten poort. Het leek wel alsof we uren recht op de pijlpunten van tientallen wachters in het zwart-wit van Barend’s Bron moesten kijken terwijl Herr Doktor Rektor Vilmär Lösch , gewapend met documenten die de aansluiting van Neu Sieghard bij de Unie bewijzen, probeerde onze vreedzame intenties duidelijk te maken. Maar we zijn er, onze gewonden en zieken zijn doorverwezen naar een enorm huis van genezing dat onder Barend opgericht werd, en we worden gevoed en gelaafd...